Ήμουν έντεκα όταν πέθανα. Όταν με σκότωσαν, δηλαδή.
Δεν ξέρω αν µου λείπει η ζωή µου. ∆εν είχα και καµία ευτυχισµένη ζωή, βέβαια. Αλλά ήθελα να έχω γονείς. Σαν όλα τα άλλα κορίτσια. Κι ας µην ήµουν σαν αυτά. Ποτέ δεν µοιάζαµε. Ίσως επειδή κανένα τους δεν σκότωσε τη µαµά του, όπως έκανα εγώ.
Τα παιδιά δεν πρέπει να πεθαίνουν. Ειδικά µε τον τρόπο που σκοτώθηκα εγώ. Τα παιδιά πρέπει να γελάνε, να ζεσταίνονται από σφιχτές αγκαλιές, να τρώνε παγωτό, να διαβάζουν βιβλία και να τα ζουν. Όπως διάβαζα κι εγώ τότε. Κι ας µην τα έζησα. Κι αφού δεν µου έµεινε ζωή, τώρα έχω µόνο την ιστορία της.
Αν µπορούσες να ζήσεις ξανά και ξανά, έχοντας το ίδιο όνοµα, την ίδια καρδιά, το ίδιο σώµα, θα επέλεγες να ήσουν εσύ; Θα αγαπούσες ξανά µε τον ίδιο τρόπο, τους ίδιους ανθρώπους;
Ένα συγκινητικό βιβλίο γεμάτο ανατροπές!